José Llanos

José Llanosen obran (Tolosa, 1948) badago etengabeko joera bat, aldizka agertu ohi dena, mihisen eta bastidore puskatuen bere lehen manipulazioetatik hasita, pitzadurez betetako bere margolanetaraino, antzinateko freskoen birsorkuntza diren horietaraino, hain zuzen ere. Berreraikuntzaren etengabeko pultsu bat da, sorkuntzaren eta haren hausturaren artekoa, obraren oreka zail bat, bere errautsetatik abiatuta eszenatoki berrietan agertzen den obrarena, alegia. Odol bide bat da, trabeska zeharkatzen dituena egile honen aldiak eta sorkuntza lanak, kezkatuta baitago denbora berreraikitzeaz, oroimena jarraitasunaren geldiarazlea bailitzan ulertzeaz, hor dena baita jariakor eta gutxi geldikor.

Benetan harrigarria dena da, nola irrika errepikakor, eta, nolabait, bere lanetako indar ezkutuen irrika eratzaile hori, dagoeneko argitasun eredugarriaz agertzen den bere lehen lanetan.

Juan Pablo Huércanos