Letters from Europe. Gutunak Europatik

 

2011.09.23 - 2011.10.08
Komisarioak: Lola Mac Dougall, Nikhil Padgaonkar

Erakusketa hau Neskak Goraproiektuaren barruan dago, zehazki, Daphne programaren barruan. Proiektua Europako Batzordeak finantzatzen du, zati batean. Hemen agertzen diren argazki-saiakerek bigarren belaunaldiko neska etorkinen bizimodua erakusten digute Europako sei herrialdeetan: Danimarkan, Espainian, Frantzian, Holandan, Italian eta Erresuma Batuan.  

Herrialde horiek aniztasun ekonomiko eta kultural handia daukate, baina gainera, lege eta gizarte politika oso ezberdinak dituzte beraien artean. Eta, halere, protagonista guztiek bizi dituzten zenbait ezaugarri islatzen dira argazkietan: nolabaiteko kezka eta zalantza, munduari bere horretan aurre egin beharraren emaitza. Inguruabar hori edozein neraberentzat erronka bat da, baina bereziki latza da baldin eta norberaren jatorrizko kulturan intimitatea modu zorrotzean zelatatzen bada eta familiatik edo komunitatetik kanpo gizarte elkarreraginak izatea mugatzen bada.

Nerabezaroan nork bere izaeraren kontzientzia bizia hartzen du. Horregatik, aurkeztutako istorioetako bakoitzean, argazkilariek prestakuntza lan handia egin zuten: saiakeretako protagonistekin harremana sortzen saiatu ziren, haien konfiantza lortzeko eta argazkiak nola egingo zituzten erabakitzeko. Zentzu horretan, esan dezakegu argazki guztiak argazkilariaren eta argazkietan ageri diren nesken arteko elkarlanaren emaitza direla. Protagonisten egoera pertsonal oso ezberdinez gain, argazkilarien estiloen arteko ezberdintasunak atzemango ditugu. Aniztasun hori kolorearen tratamenduan ikus dezakegu. Carsten Snejbjergen zuri-beltza, NicolòDegiorgis tonalitate pastelak, Peter Dench, Johann Rousselot eta Boudewijn Bollmanen tonu distiratsuak... Argazkilariaren kokapena ere aldatzen da. Oharkabean igaro daiteke (ezkutuko kamera bat bailitzan) edo argazkiaren ezinbesteko elementu bihurtu daiteke, adibidez, Marta Soulen erretratu estilizatuetan, zeintzuetan argazkilariaren eta erretratuan ageri direnen arteko konplizitatea nabaritzen den.

Lan hauek sortzen dituzten inpresioetako beste bat geografiaren garrantzia da: kaleak, portuak, lorategiak, eraikinak... bigarren belaunaldiko europar hauen nortasunaren barru-barruan daude. Ingurunea, hemen, ez da argazkian ageri diren pertsonak bizi diren dekoratua, baizik eta bizitzaren muinean dagoen zerbait. Sarritan toki horiek hutsik, jenderik gabe, ikustera gonbidatzen gaituzte. Geografia patu-mota bat al da? Inmigrazioaren alabentzat ez da galdera hutsala, bizitza osoko betiko leloa baizik.

Erakusketan aurkezten diren lanei buruz hitz egiten digute argazkilariek:

PETER DENCH:
Southall Londres kanpoaldeko auzo bat da. Asia hegoaldeko pertsona-multzorik handienetako bat bizi da hemen (India kontuan izan gabe, noski). Erdi-erdian Villiers Institutua dago. Aniztasun etniko handia duelako da ezaguna. Indiarrak, pakistandarrak eta somaliarrak dira ugarienak hemen. Robyn Kullaren (15 urte) familia Indiatik dator, eta Laiba Abbassirena (15 urte), Pakistandik. Bi gazte hauek institutu honetan ikasten dute eta bizitza osoa eman dute Southallen.Erlijio ezberdintasunak gorabehera (Robynen familia sikh da eta Laibarena musulmana) oso lagunak dira.

NICOLÒ DEGIORGIS:
Mazara del Vallo Siziliako hego-mendebaldeko Trapani probintziatik dator (Italiako arrantza-gunerik garrantzitsuena da).Joan den mendeko 60ko hamarkadan, italiar arrantzaleen kopuruak behera egin zuen. Horregatik, Tunezetik jendea etorri zen. Askok epe motzean etekin ekonomikoa atera nahi zuten eta Tunezera azkar itzuli, baina Sizilian geratu ziren. 80ko hamarkadan tuneztar gehiago etorri ziren, familiak berriro elkartzeko politiken ondorioz. Tuneztarrak erdigune historikoan, kasban, instalatu ziren, 1981eko lurrikararen ondoren abandonaturik zegoena. Mazarako ume tuneztarrik gehienak tuneztar eskolara doaz. Horrela, ikasketak jarraitu ahalko dituzte, beren herrira bueltatzea erabakitzen baldin badute. Ikasketak arabieraz dira batik bat. Italiako hezkuntza sistemak ez du eskola hau aintzat hartzen; horregatik, arabiar eskolaren ondoren italiar eskolan sartzea ia ezinezkoa da, eta bigarren belaunaldiko ume tuneztarrak hirian baztertuta bizitzea bultzatzen da horrela.

JOHANN ROUSSELOT:
Asia hegoaldeko etorkinak ezezagun handiak dira frantziar gizartean.Argazki hauek hango komunitateetako bat, sikhena, erakusten digute. Sikhak joan den mendeko laurogeiko hamarkadan instalatu ziren Frantzian. Haien egoera oraindik ere prekarioa da, haien estatus legala ez dagoelako erregularizatuta. Komunitateko lotura estuak ezinbestekoak dira bizirauteko, batzuek ez dakitelako frantsesez, ez daukatelako ikasketarik eta Frantziari buruz ezer gutxi dakitelako. Emakumeek leku sekundarioa hartu izan dute migrazio-prozesuan. Oro har senarrari edo gurasoei laguntzeko iristen dira Frantziara. Halere, gaur egun sikhen bigarren belaunaldia ikusten ari gara, Frantzian jaio eta hezi direnak.Haien familiek arrakasta akademikoa lortu nahi dute, famili balio tradizionalak kontserbatzearekin batera. Adostutako ezkontzak oraindik ere egin ohi dira. Argazki hauek sikh neska frantziarrengan izan ohi diren espektatibak (askotan kontraesankorrak) erakusten dizkigute.

BOUDEWIJN BOLLMAN:
Marokoar komunitatea Holandako etorkin-komunitaterik handienetako bat da. Lehenbiziko marokoarrak duela berrogeita hamar urte baino gehiago finkatu ziren hemen. Horrenbestez, ez da bitxia marokoar jatorria duten bigarren edo hirugarren belaunaldiko holandarrak aurkitzea, batez ere hiri handietan. Elkarreragineko denboraldi luze hori gorabehera, marokoar etorkin asko Holandako gizartearen bazterretan bizi dira. Baztertutako auzoetan bizi dira, eskola uzteko eta langabeziako tasa altuak dauzkate. Theo Van Goghen hilketak eta erretorika xenofoboaren gorakadak are gehiago oztopatu dute etorkinen integrazioa, eta marokoar jatorria duten neskentzat zailagoa egin dute beren ondarea berresteko aukerak aurkitzea. Aitzitik, argazki hauek erakusten dutenez gero, askok beren etorkizun profesionala landu dute, eta erakutsi dute ez dagoela kontraesanik holandar gizartean bete-betean parte hartzearen eta etorkin gisa duten nortasuna berrestearen artean.

CARSTEN SNEJBJERG:
Madeeha Memoodek hamazortzi urte ditu eta Kopenhagen bizi da. Bertan jaioa da, pakistandar familia baten barruan. Unibertsitatean sartzeko prestatzen ari da, eta egun zati batez lan egiten du. Haren amak dialisi tratamendua du, giltzurruna gaixo daukalako. Aita taxi-gidaria da. Maheedak bi ahizpa gazteago ditu, Duwa (14 urte) eta Neelum (16 urte). Aitak eta alaba gazteak musulmantzat dute beren burua. Maheeda eta Neelum, berriz, ateoak dira. Gurasoak bananduta daude. Madeeha amarekin bizi da Noerrebron, aniztasun etniko handia daukan Kopenhageko auzo bat. Institutua aukeratu behar izan zuenean, hiritik kanpoko batera joan zen, bere auzoko jendearekin ez ikasteko. Orain etxetik alde egin nahi du, unibertsitateko ikasketak egiteko. Hori ez da batere ohikoa Danimarkako pakistandar komunitatean, neskarik gehienak ezkondu arte gurasoekin bizi baitira.

MARTA SOUL:
Argazki hauek Madrilen bizi diren hiru neska erakusten dizkigute. Maya (21 urtekoa), indiar jatorrikoa, eta Amina (21 urte) eta Sakina (18 urte), marokoar jatorrikoak.Hiruek ere interes handia dute literaturan, eta unibertsitate ikasketak egiten ari dira, interpretazioan eta filologian.Unibertsitateko bizitza aurkikuntza itzela izan da hiruentzat.Mayari alemaniar kulturaren ateak ireki zitzaizkion unibertsitatean, Erasmus bekarekin Alemaniara joan baitzen.Sakinak irakasle gisa lan egiteko aukera izango du, bai Espainian bai arabiar herrialdeetan, espero baitu herrialde horietan modu librean mugitu ahalko dela.Aminari, unibertsitatean sartu denean, kultura arabiar klasikoarenganako zaletasuna piztu zaio, eta arabiar munduan aldaketa politikoa nahi duten gazte mugimenduekiko konpromisoa areagotu zaio.Hain zuzen ere, saiakera guztiak unibertsitatean egindako argazkiak dira, unibertsitateak haien bizitzetan duen zentraltasunaren adierazgarri.

 

 

 

Marta Soul, 2011

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Erakusketaren ordutegia:

• 11:00 - 14:00
• 16:00 - 20:00